Bar Cafe 7 to ostatni posterunek dawnego dobrego Powiśla. To dzielnica starej Warszawy, który broni się naporem mdłej nowoczesności. Cafe 7 na Dobrej 37 broni się dzielnie. Również przed sądami, ponieważ miasto Warszawa chce posesje sprzedać i Cafe 7 wyrzucić, ale Pan Krzyś, barman, wygrał już dwie rundy, i sprawuje swoje obowiązki zza kontuaru. Pan Krzyś to samo wcielenie Warszawy, tej najlepszej jak z opowiadań Marka Nowakowskiego. Wystrój jest jak trzeba nostalgicznie prl-owski i jest fantastatycznie. I zbiera się tutaj najlepsze society z Powiśla, wraz z niektórymi jajogłowymi z z Uniwersytetu. Należy tu przyjść, aby zasmakować klimatu. Bar prowadzi, jak powiedziano, Pan Krzyś ale za barem zasiada też jego przystojna połowica Pani Hania. Pan Krzyś dysponuje dobrą gadką i poczuciem humoru. Włada polskim i gwarą warszawską. Pytanie poważniejsze brzmi, czy dawną dzielnicę Warszawy o proletariackim rodowodzie, ma przepoczwarzyć w teren nowobogackiego luksusu. Czy mamy zachować coś z Warszawy Tyrmanda, z Warszawy l.70-tych i 80-tych, atmosfery miasta, która broni się w ostatnich niszach, tej atmosfery, która pokonała wszystkich, którzy wyobrażali sobie, że Warszawę można sobie podporządkować? I pytanie jest czy władze Warszawy, chcą zachować coś z przeszłości, aby podtrzymać pamięć o tym, czym to miasto było, broniąc swego autentyzmu i swego fasonu? Piszę te słowa siedząc przy barze i gadam z Panem Krzysiem i wzywam wszystkich, którzy myślą dobrze o starej Warszawie, aby podtrzymali tutejszą konsumpcję. Wzywam młodych konserwatystów i republikanów, lewaków od Sierakowskiego i antyglobalistów. Tutaj można się spotkac i rozmawiać jak Polak z Polakiem, pojada ć skromnego lecz dobrego grilla i popijać tym czym zawsze popijali prawdziwi Warszawiacy. Jeśli ktoś chce ze mną spotkać starczy poprosić Pana Krzysia, on zadzwoni do mnie zadzwoni a ja przyjdę. Tutaj może kształtować się nasza opinia publiczna. O Pana Krzysia dyskutuje się o wszystkim w przyjaznej atmosferze.
O autorze:
Kazimierz Wóycicki
studia filozoficzne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, pracownik miesięcznika „Więź” (1974-1980), współpracownik i autor „drugiego obiegu”, internowany w stanie wojennym; w l. 1985-86 studia politologiczne i historyczne na Uniwersytecie Fryburskim; dziennikarz BBC (1986-1987); praca doktorska „Niemiecki rachunek sumienia. Niemcy wobec swojej przeszłości 1933-1945” na Uniwersytecie Wrocławskim; redaktor naczelny dziennika „Życie Warszawy” (1990-1993); dyrektor Instytutu Polskiego w Düsseldorfie (1996-1999) i Lipsku (2000-2004); dyrektor oddziału szczecińskiego Instytutu Pamięci Narodowej (2004-2008); doradca ministra w Urzędzie ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych Janusza Krupskiego (2008-2011); współinicjator Grupy Kopernika – polsko-niemieckiego kręgu dyskusyjnego (nagroda Uniwersytetu Viadrina w roku 2008); szef zespołu doradców społecznych przy Sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych (2009-2011); przewodniczący Stowarzyszenia Przyjaciół Muzem Historii Polski; członek polskiego PEN-Clubu; dyrektor Akademii Europejskiej Krzyżowa; wykładowca Studium Europy Wschodniej Uniwersytetu Warszawskiego
Przeczytaj również
Piotr Beniuszys
Bariery dla liberalizmu
Lektura obowiązkowa dla wszystkich zwolenników i zwolenniczek liberalnego ustroju!
Wojciech Sadurski
Konstytucyjny kryzys Polski
Książka stanowi zaktualizowane i przygotowane dla polskiego czytelnika wydanie „Poland's Constitutional Breakdown”.